خلوتگاه

حس تنهایی را اغلب دوست ندارم، دلم می گیرد از تنها بودن، بغض می کنم، اما خیلی وقت ها از همه که دلگیر می شوم و از زمین و زمان شاکی ام، تشنه تنها بودن و بی تاب گوشه و کنارهای پرخاطره ی درد و رنج هایم می شوم. راه می روم و می نشینم، راه می روم و می نشینم و فکر هم نمی کنم، فقط احساس می کنم، احساس تمام روزهایی را به یاد می آورم که در این خلوت آرام شدم و باز توان و انگیزه ادامه دادن را به دست آوردم.

یک وقت هایی یک کافه، یک خیابان، یک نیمکت پارک برایم می شود بهشت موعود!!!